واژه موش در ذهن بسیاری از مردم با واژه پنیر گره خورده است و بیشتر ما قبول داریم که موشها عاشق پنیرند. تابحال فکر کردید این باور عمومیچقدر صحت دارد؟ خودتان سعی کردید جواب این سوال را آزمایش کنید؟ در این پست ساختنی میبینید مه قضیه با باور عموم مردم کمیتفاوت دارد.
رفتار موشها در حین جستجو برای غذا بخوبی نشان میدهد که آنها در دسته جویندگان بهینه جو قرار میگیرند؛ به این معنی که چیزی را میخورند که بیشترین انرژی را برایشان فراهم کند و دستیابی آن زمان و تلاش کمتری بخواهد. بطور کلی موشها دانهها، غلات، آجیل و پنیر را ترجیح میدهند. یک فنجان مغز آجیل ۸۰۰ واحد کالری دارد در حالیکه یک فنجان پنیر ۴۰۰ واحد کالری دارد.
البته این به آن معنی نیست موشها در جستجوی غذا خیلی سخت گیر هستند. بخشی از استراتژی بهینه طلبی جوندگان این است که هر چیزی که مقابلش قرار داشته بگیرد را امتحان میکنند. اگر دانهها و مغزها در محیط اطراف موش پیدا نشوند، به تخمهای پرندگان حمله میکنند. اگر هم زیستگاه شان دچار بحران غذایی شود حتی به خوردن همنوعانشان هم اقدام خواهند کرد.
در محیطهای انسانی – مثل خانه شما – موشها سراغ مواد غذایی میروند که دسترسی به آن آسانتر باشد. موشهای خانگی بخوبی میدانند که در محیطهای انسانی امنیت ندارند و به همین خاطر سراغ مواد غذایی میروند که بتوانند خیلی زود سهم شان را بردارند و فرار کنند. همین انگیزه موشها را جایی میرساند که اگر پنیر تنها غذای در دسترس شان باشد، با ولع زیاد سراغ آن میروند. اینکه موشها از خیر پنیرهایی که گوشه و کنار خانه گذاشته اید نمیگذرند به این معنی نیست که پنیر انتخاب اول آنها در شرایط عادی خواهد بود.
اما شایعه علاقه بیش از حد موشها به پنیر از کجا شروع شده است؟ اگر به عکسهای آشپزخانههای قدیمیدقت کنید، میبینید که مغزها و غلات معمولاً در شیشههای در بسته نگهداری میشدند و گوشت هم نمک سود میشده و از سقف آشپزخانه آویزان میشده است. در حالیکه پنیر سیستم نگهداری پیچیده ای نداشته است و دسترسی به آن خیلی راحت تر بوده است. اما بیشتر مردم با دیدن جای دندان موشها در گوشههای پنیر فکر میکردند موشها پنیر را ترجیح میدهند؛ درحالیکه موشها فقط بین گزینههای موجود راحت ترین منبع غذایی را انتخاب کرده بودند.
بیشتر ما در زمینه مسائل روزمره ساده انگاری را ترجیح میدهیم و به ایده دسترسی موشها به بیشترین میزان کالری توجه نمیکنیم. همین ساده انگاری باعث شد تا این باور بین مردم رشد کند و شخصیتهای کارتونی مثل دوست چاق سیندرلا هم به این باور دامن زدند.
موشها غذایی را دوست دارند که دسترسی به آن آسانتر باشد و کالری بیشتری داشته باشد. بطور کلی جوندگان – بویژه وقتی در محیطهای انسانی قرار میگیرند – خیلی دنبال لذت طلبی نیستند بلکه به دنبال امنیت و راحتی هستند.